دیشب برای کاری رفتم خدمات کامپیوتری. یکی دو سالی می‏شد سر و کارم  به این‏جور جاها نخورده بود. کارم یک مقدار طول کشید و مجبور شدم چند ساعتی کنار دست آقای خدمات کامپیوتری بشینم. اون چند ساعتی که تو مغازه بودم عجیب احساس از پشت کوه آمدگی بهم دست داد. 
چیزی که خیلی جالب بود این‏ که هرکسی میومد داخل یه کول دیسک حد اقل چهار گیگابایتی همراهش بود؛ از بچه دبستانی بگیرید تا آخوند پنجاه ساله. والا زمان ما همش با دیسکت سیاه‏ها کار می‏کردیم دیگه خیلی می‏خواستیم برای طرف کلاس بذاریم روی سیدی رایت می‏کردیم و می‏بردیم. از کول‏دیسک‏ بگذریم کیفیت فوق العاده‏ی دست‏گاه‏های آقای خدمات کامپیوتری برای من تازگی داشت؛ پرینت رنگیی می‏گرفت از چاپ با کیفیت تر.

این‏ها به کنار؛ کیفیت کار‏هایی که مشتری ها می‏آوردن واقعا خارج از تصورم بود. مثلا چند تا بچه محصل اومدن که می‏خواستن از طرح‏هاشون پلات بگیرن؛ پوستر طراحی کرده بودند؛ واقعا از کیفیت پوستر‏هاشون جا خوردم. فسقل بچه پوستر طراحی کرده بود که... اگه تونستم از پوستر هاشون عکس بگیرم نشونتون می‏دم که شنیدن کی بود مانند دیدن.

دیشب خیلی واضح تر از همیشه پیشرف علم و دانش و تکنولوژی برام ملموس بود. اگر اشتباه نکنم حضرت امیر فرموندن که «اغنتموا الفرص فانها تمر مر السحاب»

آدم تنبلی هستم. این‏ اعتراف‏ را همه‏ی دفتر مشق‏های نصف نیمه‏ی دوره‏ی ابتداییم جار می‏زنند. یادم نمی‏آید مشقی را سر حوصله نوشته باشم. مشق‏ها را یا بین زنگ تفریح می‏نوشتم یا نصف شب وقتی همه خواب بودند یا اینکه اصلا نمی‏نوشتم. همه‏ی معلم‏های دوره‏ی ابتداییم به مادرم ‏گفته‏اند پسر خیلی با استعداد و خیلی تنبلی داری.

از بین معلم‏های دوره‏ی ابتدایی بیشتر از همه معلم کلاس چهارم  یادم هست. معلم دوست داشتنیی نبود. کتک می‏زد. چاخان می‏گفت. بد اخلاق بود.  یک بار که مثل همیشه مجبور بودیم چاخان‏هاش را گوش کنیم گفت:
« من رو که می‏بینید این همه آدم موفقی هستم و همه بهم احترام می‏کنند و اگه دست خالی تو صحرای نیاگارا ولم کنید سالم بر می‏گردم و چند مدل سم مورچه اختراع کردم. برای اینه که هیچ وقت نذاشتم کسی بهم بگه چرا؟ همیشه کار‏هام رو طوری انجام دادم که کسی نتونه ازم باز‏خواست کنه. اصلا برای همینه که این همه موفقم.»

معلم کلاس چهارمم را بیشتر از همه به یاد دارم. نه به خاطر کتک هایی که می‏زد یا تحقیر‏هایی که می‏کرد؛ به خاطر همین یک جمله. «هیچ وقت نگذاشتم کسی ازم باز‏خواست بکنه»

پ‏ن اول و آخر) روز معلم رو به همه‏ی معلم‏های خوبم تبریک می‏گم. مخصوصا خانم ناظم

 این چندمین باری‏ است که صفحه‏ی مدیریت را باز می‌کنم و به خودم فحش و بد و بیراه می‏دهم که چرا از همان اول خاطرات اردو را ننوشتم.
از روز‏‏های قبل از اردو چیز زیادی خاطرم نیست. چند تایی اس ام اس هست که یادم می‌آورند شلم‌ شور باف بودن اون روز‌ها را.
گوشیی که در اردو همراهم بود مال مادرم بود که چند روز مانده به اردو (فکر می‌کنم سه روز)  ازش خریدم؛ برای اشتولبک احتاجش داشتیم؛ هرچند به کارمان نیامد. نمی‌دانم چرا  اسمی برایشن انتخاب نکردیم. شاید وقت فکر کردن به اسمش را نداشتیم. می‌گفتیم اشتولبک. ایده‌ی قشنگی بود که اولین بار اسطوره‌ی ساختار شکنی دفتر توسعه حامد رسپنا مطرحش کرد. نشریه‌های الکترونیکی که از طریق بولوتوث منتشر می‌شدند. کار خوبی هم از آب در آمد.

از موبایل می‌گفتم یا مادرم؟ از این می‌گفتم که موبال را از مادرم خریدم؛ به قیمت هر چقدر پول که در کارت اعتباری مرکز خدماتم ریخته شود تا قبل از ازدواج. البته بنده‌ی خدا تا همین الانش یک قرون هم از آن کارت کذایی بدستش نرسیده.
از اس ام اس می‌گفتم. اس ام اس های آبی را فرستادم و اس ام اس های سبز را دریافت کردم.

رند: ok

کشکول. آره انگار

مامان: ...

الان که این‏ها را می‏نویسم درحیاط خانه‏ی پدربزرگیم دراز کشیدم. امشب آسمان سرخ رنگ شده. مثل شب های برفی زمستان قم. دو هفته ای از اردوی بلاگ تا پلاک و یک هفته از عروسی برادرم گذشته و من تازه الان وقت کردم به خاطرات اردوی امسال فکر کنم.  این چند وقت با GPRS ایرانسل نفس کشیده‏‏ام ریز ریز وبلاگ های دوستان را خوانده ام و حصرت خوردم که چرا خودم چیزی ننوشتم.
رسما اعتراف می‏کنم به تنبلی. آقا!، خانم!، تنبلی کردم که ازهمان اول ننوشتم. از اول یعنی همان عصری که جلوی آقای مهندس فخری سینه گرفتم و گفتم "اصلا ناراحت می شم بخواهید مسئولیت اردو را به کس دیگه ای بسپارید."
الآن که همه چیز تمام شده از آن حرف خودم تعجب می کنم. به چی متکی بودم که خواستم مدیریت اردو را به عهده بگیرم؟ به آشناهایی که نداشتم؟ به تجربه‏ی اردو داریی که نداشتم؟ به سابقه‏ی چندین ساله‏ی راهیان نور رفتنی که نرفتم؟
راستش خاطره‏هایی از اردوی پارسال بودند که بهم اطمینان خاطر می‏دادند. یادم بود که با همه‏ی بی برنامگی های اردو کاری زمین نمی ماند؛ بدون هیچ هماهنگی حلیم برای صد نفر ساعت شش صبح آماده شد و ساعت دوی نصف شب شام جور شد و ... .
به هر حال به یک چیزهایی مثل عنایت شهدا و یاری خدا واز این قبیل مسائل اعتقاد داشتم که جلوی مهندس فخری سینه گرفتم و گفتم "اصلا ناراحت می شم بخواید مسئولیت اردو رو به کس دیگه ای بسپارید."

ادامه دارد ...

_____________________________
پ‏ن 1) زنده ایم کماکان و با GPRS ایرانسل نفس می‏کشیم.
پ‏ن 2) دیروز محمود وند بودم و شب را چزابه خوابیدیم. من و عکاسباشی. جای همتون خالی
پ‏ن 3)‏ سعی می‏کنم از امروز به بعد تند و تند خاطرات اردو رو بنویسم.
پ‏ن 4) از همه‏ی اون‏هایی که تو نظرات یادداشت قبلی تشکر کردن ممنونم؛ هم از شما که تحملمون کردید و هم از عنایت شهدا که اردو دچار مشکل نشد.
پ‏ن 5) الان اینترنت خونه‏ی عموم اینا رو اشغال کردم؛ وقت نمی‏شه کامنت‏هاتون رو جواب بدم. ان‏شا الله سر وقت.
پ‏ن 6) .
پ‏ن 7) یه چیزایی در مورد مسابقه و ده‏هزار تومن و این‏ها شنیدم. دقیق نمی‏دونم داستان چیه. ولی به طور کلی "نه خسته!"
پ‏ن 8) آقای خانگل زاده!. من هنوز نفهمیدم این داستان کربلا رفتن ما چی شده؟ چطور شده؟ چرا شده؟ اصلا شده؟ پس کی شده؟
پ‏ن 9) خدا را چه دیدید!. آمدیم و در و تخته جور شد و من دو نفری برگشتم.