از داداش ده سالم خواستم سه خط در باره‏ی بهار انشا بنویسه.
نوشت:
بهار، فصلی از 4 فصل سال است و سال، سالی از 100 سال یعنی یک قرن است. و یک قرن، قرنی از 13 قرنی است که ما پشت سر گذاشته ایم.
زیر انشاش نوشتم «بگذار این سال‏های حرام بگذرند»

«روز‏های سختی بر حسن نصر‏الله می‏گذرد و شکی نیست دیروز از سخت‏ترین این روز‏ها بود. در حالی که تا گردن غرق در آب دندان‏های سیاسیون لبنانی است و از هر جهت مورد هجومی بی‏سابقه از سیاست‏بازی‏های داخلی است خبر مهیب تصفیه‏ی عماد مغنیه را دریافت می‏کند؛ دست راستش را؛ یکی از ستون‏های تشکیلاتش را.

برای هر کسی جایگزینی‏ هست و شکی نیست برای شخصی به این اندازه کلیدی هم جایگزین هست؛ ولی بی‏گمان تشکیلات حزب‏الله بدون مغنیه به کلی تشکیلات دیگری خواهد بود. مغنیه‏ای که شاخه‏ی نظامی حزب‏الله را مدیریت می‏کرد؛ کسی که پشت سر تمامی عملیات‏های تروریستی حزب ایستاده بود و در نهایت اداره‏ی جنگ سی و سه روزه را به عهده داشت.

حزب‏الله عملاً در دو دهه‏ی گذشته بر دو ستون پایدار بود؛ یکی نصر‏الله رهبر سیاسی و دیگری مغنیه رهبر نظامی. از دیروز حزب‏الله با یکی از دو ستون تنها ماند. از این گذشته هر کودکی در لبنان می‏فهمد کسی که توانست به مغنیه برسد خواهد توانست به نصرالله برسد.»

متن بالا قسمتی از سرمقاله‏ی روزنامه‏ی معاریفِ رژیم صهیونیستی است که یک روز پس از ترور عماد مغنیه منتشر شد. و خدا را شکر که دشمنان ما را از احمق‏ها قرار داد؛ دشمنی که نمی‏تواند بفهمد تشکیلاتی مانند حزب‏الله قائم به شخص نیست؛ دشمنی که بعد از ترور شهید راغب حرب و بعد از ترور سید عباس موسوی این را نفهمید؛ هیچ وقت دیگر هم نخواهند فهمید.

در این که‏ حاج رضوان یکی از سر‏ستون‏های تشکیلات حزب‏الله بود شکی نیست ولی نکته‏ای که حماقت‏ ملت صهیون از دیدشان پنهان کرده، این است که چیزی جز اعتقاد و اعتماد به نفس و ولایت‏پذیری، عماد را تبدیل به سرستون نکرده بود؛ عمادی که یکی از بچه شیعه‏های غیور لبنانی بود. و این اعتقاد و اعتماد به نفس و ولایت‏پذیری خصلتی است که از عماد به شاگردانش منتقل شده است؛ همان‏طور که از راغب حرب به بقیه؛ همان‏طور که از عباس موسوی به بقیه. و این خصوصیت منحصر به فردی نیست که تنها در وجود حاج رضوان باشد و دیگر نباشد.

دهان‌هاشان باز مانده بود و به حرف‌هایش گوش می‌کردند. وسط حرف‌ها پراند: «حضرت آیت‌الله فلانی هم طی‌الارض دارند». از آیت‏الله فلانی پرسیده بودند. بنده خدا گفته بود نه. همچین چیزی نیست.
به آن آقا گفته بودند که آیت الله فلانی گفتند نه. گفته بود «غلط کرده گفته نه. من می‏دونم یا اون».
.............................
پ‏ن 1: نمی‏دانم فیلم تکذیب را دیدید یا نه. همان فیلمی‏که آیت‏الله بهجت گفتند من همچین لباس خون‏آلودی ندارم که وصیت کرده باشم بگذارند توی کفنم.
دیروز به یکی از مثلاً هیئتی ها که چون به خلوت می‏روند ... گفتم: «فیلم رو دیدی؟ بازم بگو قمه زنی واجبه» صداش سه چهار لول رفت بالا و گفت «برو بابا تو اون فیلم آقای بهجت حرف رو عوض کرد. بی‏چاره آقای بهجت که دفترش بدون اجازه‏ش فتوا صادر می‏کنن. یعنی تو می‏خوای بگی آقای حسینی دروغ گفته. خودم شنیدم می‏گفت با چهار نفر از آقای بهجت شنیدیم می‏گفت لباس که توی مجلس قمه زنی خونی شده بزارید توی کفنم. آقای حسینی می‏گفت ... »
پ‏ن 2: چی داشتم که بگم.
پ‏ن 3:  فیلم توضیح آیت‌الله‌ بهجت درباره قمه‌‌زنی

پ‏ن 4: سایت دفتر آیت‏الله بهجت را پیدا نمی‏کنم چرا؟

کاش امکانش بود یک مستند بسازم.

دیروز وقتی منبری حرف می‏زد، وقتی هیئتی‌ها سینه می‏زدند، وقتی مداح روضه می‏خواند، وقتی حروله می‏کردند، به سکانس سکانس یه مستند فکر می‏کردم که دوست دارم بسازم. مستندی با اسم‏ «سرّ پیروزی حزب‏الله».

مستند با یک جمله‏ی سفید روی بک‏گراند سیاه شروع می‏شود « ... و اسلام زنده است». بعد از این جمله یک ثانیه از سینه‏زنی یک هیئت نمایش داده می‏شود و دوباره صحنه تاریک می‏شود. «هزار سال یهودیت، پانصد سال مسیحیت؛ و هزار و چهارصد سال است اسلام زنده است.» و بعد یک ثانیه از منبر که هیئتی‌ها نشسته‌اند و گوش می‏دهند و دوباره صحنه تاریک می‏شود. «آهای شیطان! این اسلام شکست نمی‏خورد». و بعد مستند شروع می‏شود.

مستندی در رابطه با واقعه‏ی عاشورا و نقشی که در زنده ماندن اسلام داشته و... .یک خروار حرف دارم. کاش می‏شد توی یک مستند بیارم‌شون.

......................................................
پ.ن:1 تهیه‏کننده می‏پذیریم؛ دست به کیسه؛‏یا شاید هم نوکیسه!
پ.ن:2 تو کار فارسی نیستیما! عربی و انگلیسی.
پ.ن:3 اولویت با پیشنهادهایی است که زودتر... همین دیگه!