الان که این‏ها را می‏نویسم درحیاط خانه‏ی پدربزرگیم دراز کشیدم. امشب آسمان سرخ رنگ شده. مثل شب های برفی زمستان قم. دو هفته ای از اردوی بلاگ تا پلاک و یک هفته از عروسی برادرم گذشته و من تازه الان وقت کردم به خاطرات اردوی امسال فکر کنم.  این چند وقت با GPRS ایرانسل نفس کشیده‏‏ام ریز ریز وبلاگ های دوستان را خوانده ام و حصرت خوردم که چرا خودم چیزی ننوشتم.
رسما اعتراف می‏کنم به تنبلی. آقا!، خانم!، تنبلی کردم که ازهمان اول ننوشتم. از اول یعنی همان عصری که جلوی آقای مهندس فخری سینه گرفتم و گفتم "اصلا ناراحت می شم بخواهید مسئولیت اردو را به کس دیگه ای بسپارید."
الآن که همه چیز تمام شده از آن حرف خودم تعجب می کنم. به چی متکی بودم که خواستم مدیریت اردو را به عهده بگیرم؟ به آشناهایی که نداشتم؟ به تجربه‏ی اردو داریی که نداشتم؟ به سابقه‏ی چندین ساله‏ی راهیان نور رفتنی که نرفتم؟
راستش خاطره‏هایی از اردوی پارسال بودند که بهم اطمینان خاطر می‏دادند. یادم بود که با همه‏ی بی برنامگی های اردو کاری زمین نمی ماند؛ بدون هیچ هماهنگی حلیم برای صد نفر ساعت شش صبح آماده شد و ساعت دوی نصف شب شام جور شد و ... .
به هر حال به یک چیزهایی مثل عنایت شهدا و یاری خدا واز این قبیل مسائل اعتقاد داشتم که جلوی مهندس فخری سینه گرفتم و گفتم "اصلا ناراحت می شم بخواید مسئولیت اردو رو به کس دیگه ای بسپارید."

ادامه دارد ...

_____________________________
پ‏ن 1) زنده ایم کماکان و با GPRS ایرانسل نفس می‏کشیم.
پ‏ن 2) دیروز محمود وند بودم و شب را چزابه خوابیدیم. من و عکاسباشی. جای همتون خالی
پ‏ن 3)‏ سعی می‏کنم از امروز به بعد تند و تند خاطرات اردو رو بنویسم.
پ‏ن 4) از همه‏ی اون‏هایی که تو نظرات یادداشت قبلی تشکر کردن ممنونم؛ هم از شما که تحملمون کردید و هم از عنایت شهدا که اردو دچار مشکل نشد.
پ‏ن 5) الان اینترنت خونه‏ی عموم اینا رو اشغال کردم؛ وقت نمی‏شه کامنت‏هاتون رو جواب بدم. ان‏شا الله سر وقت.
پ‏ن 6) .
پ‏ن 7) یه چیزایی در مورد مسابقه و ده‏هزار تومن و این‏ها شنیدم. دقیق نمی‏دونم داستان چیه. ولی به طور کلی "نه خسته!"
پ‏ن 8) آقای خانگل زاده!. من هنوز نفهمیدم این داستان کربلا رفتن ما چی شده؟ چطور شده؟ چرا شده؟ اصلا شده؟ پس کی شده؟
پ‏ن 9) خدا را چه دیدید!. آمدیم و در و تخته جور شد و من دو نفری برگشتم.