«روز‏های سختی بر حسن نصر‏الله می‏گذرد و شکی نیست دیروز از سخت‏ترین این روز‏ها بود. در حالی که تا گردن غرق در آب دندان‏های سیاسیون لبنانی است و از هر جهت مورد هجومی بی‏سابقه از سیاست‏بازی‏های داخلی است خبر مهیب تصفیه‏ی عماد مغنیه را دریافت می‏کند؛ دست راستش را؛ یکی از ستون‏های تشکیلاتش را.

برای هر کسی جایگزینی‏ هست و شکی نیست برای شخصی به این اندازه کلیدی هم جایگزین هست؛ ولی بی‏گمان تشکیلات حزب‏الله بدون مغنیه به کلی تشکیلات دیگری خواهد بود. مغنیه‏ای که شاخه‏ی نظامی حزب‏الله را مدیریت می‏کرد؛ کسی که پشت سر تمامی عملیات‏های تروریستی حزب ایستاده بود و در نهایت اداره‏ی جنگ سی و سه روزه را به عهده داشت.

حزب‏الله عملاً در دو دهه‏ی گذشته بر دو ستون پایدار بود؛ یکی نصر‏الله رهبر سیاسی و دیگری مغنیه رهبر نظامی. از دیروز حزب‏الله با یکی از دو ستون تنها ماند. از این گذشته هر کودکی در لبنان می‏فهمد کسی که توانست به مغنیه برسد خواهد توانست به نصرالله برسد.»

متن بالا قسمتی از سرمقاله‏ی روزنامه‏ی معاریفِ رژیم صهیونیستی است که یک روز پس از ترور عماد مغنیه منتشر شد. و خدا را شکر که دشمنان ما را از احمق‏ها قرار داد؛ دشمنی که نمی‏تواند بفهمد تشکیلاتی مانند حزب‏الله قائم به شخص نیست؛ دشمنی که بعد از ترور شهید راغب حرب و بعد از ترور سید عباس موسوی این را نفهمید؛ هیچ وقت دیگر هم نخواهند فهمید.

در این که‏ حاج رضوان یکی از سر‏ستون‏های تشکیلات حزب‏الله بود شکی نیست ولی نکته‏ای که حماقت‏ ملت صهیون از دیدشان پنهان کرده، این است که چیزی جز اعتقاد و اعتماد به نفس و ولایت‏پذیری، عماد را تبدیل به سرستون نکرده بود؛ عمادی که یکی از بچه شیعه‏های غیور لبنانی بود. و این اعتقاد و اعتماد به نفس و ولایت‏پذیری خصلتی است که از عماد به شاگردانش منتقل شده است؛ همان‏طور که از راغب حرب به بقیه؛ همان‏طور که از عباس موسوی به بقیه. و این خصوصیت منحصر به فردی نیست که تنها در وجود حاج رضوان باشد و دیگر نباشد.