چند روز پیش برادرم سجاد از انتخابات شورای دانش‏آموزی مدرسه‏ش می‏گفت:
به هر کاندیدا پنج دقیقه سر صف وقت دادن که برا خودش تبلیغ کنه. یکی از بچه های کلاس پنجمی توی پنج دقیقه پنجاه بار کلمه‏ی اصلاحات رو استفاده کرد. هی می‏گفت من کاندیدای اصلاحات هستم. من حامی اصلاحت هستم و از این جور حرف ها.
پرسیدم: تو چه شعاری دای؟
گفت: من فکر کردم که دیگه شعار دادن تکراری شده. من بجای اینکه شعار بدم اول عیب های مدرسمون روگفتم و بعدش گفتم که من می‏خوام عیب های مدرسه رواصلاح کنم پرسیدم برنامه ای داری برای درست کردن عیب های مدرستون؟
نه بابای کشیده و تحقیر کننده‏ای تحویلم داد و گفت: ما همش ماهی یه جلسه داریم. با ماهی یه جلسه که نمی‏شه کاری کرد. تازه مدیر مدرسه به ما اجازه نمی‏ده کاری بکنیم. اصلا تا وقتی آقای کریمی ناظم مدرسه و آقا محمد بابای مدرسه باشن ما هیچ کاری نمی‏تونیم بکنیم. 
پرسیدم پس برا چی قول اصلاح امور دادی؟
گفت: اگه قول نمی‏دادم رای نمی‏آوردم.

و چون حرف حساب زده شد جوابی نماند.

پ‏ن 1) داداشم نفر دوم انتخابات شورای دانش‏آموزی مدرسه شد.